Ο πολιτικός
εναγκαλισμός “Ενωτικής Πρωτοβουλίας” - “Συμμαχίας για τον Πολίτη”, με
αποτέλεσμα την επισημοποίηση της λεγομένης “Συνδιοίκησης”, εξέπληξε αρνητικά
την τοπική κοινωνία και, όπως ήταν φυσικό, αναζητήθηκαν τα σχετικά αίτια.Με δεδομένο το γεγονός του καταλυτικού ρόλου της επικεφαλής της “Συμμαχίας για τον Πολίτη” κας Λένας Παπαπαναγιώτου στην πιό πάνω εξέλιξη, τα εν λόγω αίτια αναζητήθηκαν σε συσχετισμό με το γεγονός της δραστήριας συμμετοχής της στην εξωθεσμική (ερήμην του Δημοτικού Συμβουλίου) διαχείριση από τη “Συνδιοίκηση” του ζητήματος των οικισμών.
Εμείς αποκαλύψαμε την όλη απαράδεκτη μεθόδευση συνδιαχείρισης του θέματος των οικισμών, από πλευράς “Συνδιοίκησης”, αναδεικνύοντας το ζήτημα με μιά σειρά αναρτήσεων στην ιστοσελίδα της Α.Δ.Κ.
Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτησή μας θίξαμε το σημαντικότατο ζήτημα των δικαστικών αγωγών, από οικιστές των αναδασωτέων του Αγ. Στεφάνου σε βάρος του Δήμου Διονύσου, με τις οποίες ζητούν αποζημιώσεις ύψους αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, λόγω απαξίωσης της περιουσίας τους.
Κάτω από την πίεση της δημοσιότητας που πήρε το ζήτημα, η “Συνδιοίκηση” αντέδρασε, δια της κας Παπαπαναγιώτου, με την εκτός ημερησίας διάταξης τοποθέτησή της στο Δημοτικό Συμβούλιο της 1-8-2013, που αναρτήθηκε και στην ιστοσελίδα της “Συμμαχίας για τον Πολίτη”.
Με την τοποθέτησή της αυτή, η κα Παπαπαναγιώτου, διά προφανείς λόγους σκοπιμότητας, ενέπλεξε δολίως τον επικεφαλής της Α.Δ.Κ. σε διάφορα “γεγονότα”, όπως κοπή (δήθεν) πεύκων στον Άγιο Στέφανο για διάνοιξη δρόμων, προς αξιοποίηση (δήθεν) εκεί οικοπέδων του, μήνυση (δήθεν) σε βάρος του από τον τότε (το έτος 1995) δήμαρχο Αγ. Στεφάνου κ. Στυλιανό Κοροβέση και μάρτυρα κατηγορίας του (δήθεν) τον τότε (το έτος 1995) αντιδήμαρχο κ. Γρηγόριο Ίσσαρη, δήθεν φραστική εναντίον της επίθεση διότι ... δεν τον υποστήριξε στο συγκεκριμένο ζήτημα, δήθεν απαξιωτική συμπεριφορά του (από το 1995 ως το 2010) απέναντι στον κ. Ίσσαρη και εν συνεχεία “κωλοτούμπα” του, προκειμένου να συμπράξει μαζί του στις δημοτικές εκλογές του έτους 2010, άρνηση (δήθεν) πληρωμής Τ.Α.Π. από το έτος 2005 με αίτημα (δήθεν) παραγραφής του χρέους του λόγω παρέλευσης πενταετίας, κλπ, κλπ.
Βεβαίως, σε όλα ανεξαίρετα τα πιό πάνω, δεν υπάρχει ούτε καν ψήγμα αληθείας.
Πρόκειται για ένα, εξ ολοκλήρου και στο ακέραιο, συκοφαντικό παραμύθι, καθαρό αποκύημα νοσηρής φαντασίας, για το οποίο, όπως είναι αυτονόητο, η κα Παπαπαναγιώτου θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις ενώπιον της δικαιοσύνης, αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες της αχαλίνωτης εν προκειμένω ψευδολογίας της σε βάρος του επικεφαλής της Α.Δ.Κ., ως προσώπου του οποίου θίγεται η προσωπικότητα, η τιμή και η υπόληψη.
Διότι, άλλο πράγμα είναι η οσονδήποτε σκληρή (ακόμα και άδικη, ενδεχομένως) κριτική, στα πλαίσια ενός (πολλές φορές με έντονους διαξιφισμούς) διεξαγόμενου δημόσιου πολιτικού διαλόγου, η οποία πρέπει να γίνεται ανεκτή, και άλλο πράγμα η προσωπική επίθεση εναντίον πολιτικού αντιπάλου με ξεδιάντροπες συκοφαντίες, κατ’ αναφοράν σε ανύπαρκτη πράγματι εμπλοκή του σε διάφορα κατά φαντασίαν “γεγονότα”, ήτοι, κατά το κοινώς λεγόμενο, “με χτυπήματα κάτω από τη μέση”.
Εν πάσει περιπτώσει, αν εξαιρέσει κανείς τις προεκτεθείσες αθλιότητες και τα όσα άλλα τετριμμένα διαλαμβάνονται στην υπ’ όψιν τοποθέτηση, η κα Παπαπαναγιώτου, κατά τα λοιπά, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις μας για τη δημιουργία ενός συνεχώς διευρυνόμενου κύκλου ανθρώπων που απαιτούν αποζημιώσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, έκαστος, από το Ελληνικό Δημόσιο και από το Δήμο Διονύσου.
Η ίδια λέει πως «οι αγωγές που έχουνε γίνει μέχρι τώρα είναι περίπου 70 και το κόστος των αποζημιώσεων είναι πολύ υψηλό» (αποφεύγει να προσδιορίσει το ύψος αυτών των αποζημιώσεων).
Και, συνεχίζει: «Μακάρι οι αγωγές να φτάσουν τις 500. Όσες και ο αριθμός των πληγεισών οικογενειών...».
Με δεδομένο ότι η κα Παπαπαναγιώτου αναφέρεται αποκλειστικά στους “αναδασωτέους”, αγνοώντας τους “δασικούς” (δηλαδή αυτούς των οποίων τις ιδιοκτησίες καταλαμβάνει, πλέον, η δασική νομοθεσία, κατόπιν του νυν ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου για τους οικισμούς τους προϋφισταμένους του έτους 1923 τους στερούμενους νόμιμης έγκρισης), ο πληττόμενος αριθμός οικογενειών, σε βάθος χρόνου, θα αποδειχθεί πολλαπλάσιος.
Έτσι, σχηματίστηκε ένας ολοένα διευρυνόμενος κύκλος ανθρώπων, που ζητάνε να τους καταβάλει ο Δήμος δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, μέχρι σήμερα, και Κύριος οίδε πόσα αύριο.
Οι άνθρωποι αυτοί, κατ’ ενάσκηση νομίμου δικαιώματός τους, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.), με φερόμενο αίτημα την άρση της 844/22-3-1982 νομαρχιακής αναδασωτικής πράξης (με την οποία, όπως ισχυρίζονται, απαξιώνεται η περιουσία τους).
Δεν έμειναν όμως μόνο στην προσφυγή στο Σ.τ.Ε. Κατ’ ενάσκηση νομίμου δικαιώματός τους, πάντοτε, κατέθεσαν και αγωγές στα διοικητικά δικαστήρια, ζητώντας (από το Ελληνικό Δημόσιο και από το Δήμο Διονύσου) αποζημιώσεις, λόγω απαξίωσης της περιουσίας τους κατά τα ανωτέρω.
Η προσφυγή στο Σ.τ.Ε. (που λέει η κα Παπαπαναγιώτου ότι θα εκδικαστεί μέσα στο 2013), με το αίτημα που φέρεται να έχει, ήτοι της άρσης της 844/22-3-1982 αναδασωτικής πράξης, είτε δε θα έχει τύχη (όπερ και το πιθανότερο), εν όψει της προγενέστερης ad hoc υπ’ αρ. 264/2005 απόφασης του Σ.τ.Ε. (με την οποία η εν λόγω πράξη κρίθηκε ως νομίμως υφιστάμενη και υποχρεωτικώς εφαρμοστέα) είτε, ακόμη και σε περίπτωση ευδοκίμησής της, θα αποβεί πρακτικά ατελέσφορη, εν όψει του νυν ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου για τους οικισμούς τους στερούμενους νόμιμης έγκρισης (όπως τυγχάνει ο οικισμός Αγ. Στεφάνου αλλά και όλοι οι οικισμοί του Δήμου οι προϋφιστάμενοι του έτους 1923), βάσει του οποίου (νομοθετικού πλαισίου) οι εκτάσεις που καταλαμβάνουν οι οικισμοί αυτοί υπήχθησαν ευθέως, πλέον, στις προστατευτικές διατάξεις της δασικής νομοθεσίας, αντιμετωπιζόμενοι, έτσι, ουσιαστικά, ως περιοχές εκτός σχεδίου.
Διότι, ακόμη και υποτιθεμένου ότι (σπάζοντας οι πιθανότητες) αίρεται η 844/22-3-1982 αναδασωτική πράξη, τότε, εν όψει του προεκτεθέντος νομοθετικού πλαισίου, οι ενάγοντες, το πολύ-πολύ από “αναδασωτέοι” να χαρακτηριστούν “δασικοί”. Τι θα πούνε τότε; «Ωραία, τώρα που γίναμε “δασικοί” δε θέλουμε αποζημιώσεις;». Ασφαλώς όχι.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι, σε κάθε περίπτωση, ούτως ή άλλως, το ζήτημα των αποζημιώσεων θα συνεχίσει να υφίσταται, εκτός και αν, πέραν της αναδασωτικής πράξης, αρθεί και το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο για τους οικισμούς τους προϋφιστάμενους του έτους 1923 (όπως διαχρονικά έχει τοποθετηθεί η Α.Δ.Κ.).
Όπως απεκάλυψε η κα Παπαπαναγιώτου στην εν λόγω τοποθέτησή της, και η ίδια έχει καταθέσει αγωγή, ως ιδιοκτήτης ακινήτου στα “αναδασωτέα”, ζητώντας αποζημίωση για καταστροφική απομείωση της αξίας της περιουσίας της (προφανώς λόγω νομίμου ισχύος της 844/22-3-1982 αναδασωτικής πράξης).
Όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει, κατά τα ήδη προεκτεθέντα στην προηγούμενη ανάρτησή μας, ο Δήμος έχει προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια, για υπόθεση ακινήτου στα ίδια πιό πάνω “αναδασωτέα”, επιχειρηματολογώντας αντίθετα, ότι, δηλαδή, η εν λόγω 844/22-3-1982 αναδασωτική πράξη δεν είναι σύννομη και δεν επηρεάζει νομίμως το χαρακτήρα των ακινήτων που καταλαμβάνει και ότι, ως εκ τούτου, τα ακίνητα αυτά, πράγματι, δεν τυγχάνουν αναδασωτέα.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, αναφύεται φυσιολογικά το εξής ερώτημα:
Με ποιόν είναι η κα Παπαπαναγιώτου, με τον εαυτό της ή με το Δήμο;
Δηλαδή, όταν η κα Παπαπαναγιώτου, ως επικεφαλής της “Συμμαχίας για τον Πολίτη” (ήτοι του ενός εκ των εταίρων της “Συνδιοίκησης”), συνδιαμορφώνει την πολιτική του Δήμου στο ζήτημα των οικισμών, συμμετέχοντας ενεργά (όπως η ίδια παραδέχεται στην εν λόγω τοποθέτησή της) στις σχετικές διαδικασίες, ποιά συμφέροντα προωθεί, τα ιδικά της ή του Δήμου;
Ή, μήπως, κατά κάποιο τρόπο που δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη, τα εκατέρωθεν συμφέροντα εναρμονίζονται;
Εμείς έχουμε την άποψη ότι, ανεξαρτήτως προθέσεων, ένεκα του γεγονότος ότι τα εν λόγω προσωπικά υλικά συμφέροντα της κας Παπαπαναγιώτου συνδέονται, αντικειμενικά, με την από πλευράς Δήμου αντιμετώπιση του ζητήματος των οικισμών, δεν παρέχονται από μέρους της (προς το παρόν τουλάχιστον) οι απαραίτητες εγγυήσεις αμερόληπτης κρίσης και στάσης κατά την άνω συνδιαμόρφωση της πολιτικής του Δήμου και ότι, ως εκ τούτου, η κα Παπαπαναγιώτου, σύμφωνα με τη ρήση «η γυναίκα του Καίσαρος δεν αρκεί να είναι αλλά πρέπει και να φαίνεται τιμία», είτε θα έπρεπε να αυτοεξαιρεθεί είτε θα έπρεπε να την εξαιρέσουν της όλης διαδικασίας.
Το γεγονός ότι τίποτε απ’ τα πιό πάνω δε συμβαίνει αλλ’ ότι, αντιθέτως, η κα Παπαπαναγιώτου πρωταγωνιστεί στις σχετικές διαδικασίες, συνδιαμορφώνοντας την πολιτική του Δήμου στο ζήτημα των οικισμών, αφήνει να αιωρούνται εύλογα ερωτηματικά ως προς την αμεροληψία των κινήτρων του καταλυτικού της ρόλου στη σύμπηξη της “Συνδιοίκησης”.
Διότι, επαναλαμβάνουμε, «η γυναίκα του Καίσαρος δεν αρκεί να είναι αλλά πρέπει και να φαίνεται τιμία». Αυτό υπαγορεύει η διαφάνεια στο δημόσιο βίο.
Η κα Παπαπαναγιώτου οφείλει να ξεδιαλύνει το ζήτημα, καταθέτοντας στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο τόσο την προσφυγή στο Σ.τ.Ε. όσο και την αγωγή αποζημίωσης που η ίδια λέει ότι έχει υποβάλει (ή συνυποβάλει) εν προκειμένω, ώστε οι δημοτικοί σύμβουλοι να μπορέσουν να ενημερωθούν σωστά αν, από το περιεχόμενο των άνω δικογράφων, προκύπτει ότι τα σχετικά προσωπικά υλικά συμφέροντα, την ικανοποίηση των οποίων επιδιώκει δικαστικά, εναρμονίζονται, ναι ή όχι, προς τα συμφέροντα του Δήμου.
Άλλωστε, και η ίδια λέει στην υπ’ όψιν τοποθέτησή της ότι επιθυμεί την εν προκειμένω «σωστή ενημέρωση των συναδέλφων δημοτικών συμβούλων ώστε, αφού ενημερωθούν, να φανούν αντάξιοι του ρόλου τους και συμπαραστάτες των συνδημοτών τους».
Εν τοιαύτη περιπτώσει, ευελπιστούμε η προσκόμιση των άνω δικογράφων στο Δημοτικό Συμβούλιο να γίνει άμεσα.
Εν αναμονή, λοιπόν, διά τα περαιτέρω.
